Η τελευταία συνέντευξη του Λ. Ανδριανόπουλου που ήταν στην Πρόσω Ολοταχώς

Την τελευταία του συνέντευξη ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος την έδωσε τον περασμένο Δεκέμβριο στην εφημερίδα μας και συγκεκριμένα στην εκδότρια της Πρόσω Ολοταχώς Μαρία Τσέγκα. Ακολουθεί αυτούσια η συνέντευξη.

Ο «Θρυλικός» Λεωνίδας Ανδριανόπουλος

Τέσσερα χρόνια που κυκλοφορεί η «Πρόσω Ολοταχώς!» έχουμε φιλοξενήσει εκατοντάδες συνεντεύξεις. Στα γενέθλιά μας, όμως, κάθε χρόνο τολμώ να ζητάω συνεντεύξεις από σημαντικές προσωπικότητες για τη χώρα και την πόλη μας. Η πιο ξεχωριστή ίσως συνέντευξη, ήταν αυτή με το Μίκη Θεοδωράκη στα δεύτερα γενέθλιά μας. Φέτος, στα τέταρτα γενέθλιά μας, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε συνέντευξη ενός από τους σημαντικότερους Πειραιώτες. Του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου.

Ο Βενιαμίν της «χρυσής» πεντάδας του Ολυμπιακού, ο «αέρινος» κυνηγός, συμπληρώνοντας έναν αιώνα Πειραϊκής και Ολυμπιακής ζωής, μας μιλάει για την πόλη και την ομάδα μας. Διαβάστε την αφήγησή του, χωρίς τις ερωτήσεις μας, και νιώστε σαν να συνομιλείτε και εσείς με το Λεωνίδα Ανδριανόπουλο…

Και … εγένετο Ολυμπιακός

«Όλα τα αδέλφια ανήκαμε στην αρχή στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, γιατί δεν υπήρχε άλλος στον Πειραιά. Όταν ήρθε ο αδελφός μου ο Γιώργος που σπούδαζε στην Αγγλία, είπε να κάνουμε μία ομάδα ποδοσφαίρου, που δεν είχε ο Πειραϊκός. Ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Βασίλης και ο Ντίνος, τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια μου, μαζί με τον Καμπέρο συζήτησαν πολύ πριν αποφασίσουν να φτιάξουν το σωματείο. Μαζί τους ήταν και ο Μανούσκος. Το όνομα Ολυμπιακός το έδωσε ο Καμπέρος. Οι συνεδριάσεις γίνονταν στην Ταβέρνα του Μοίρα στην οδό Αλκιβιάδου, η οποία όμως δεν υπάρχει σήμερα. Εγώ ήμουνα απ’έξω γιατί το 1925 ήμουνα 14 ετών και δεν μπορούσα να μπω στην ταβέρνα. Τους ανήλικους ούτε απ’έξω δεν μας άφηναν να περάσουμε όταν κάνανε τα σχέδια της ίδρυσης.»

Ολυμπιακός και Εθνικός

«Το σωματείο νοίκιασε ένα χώρο στην Κολοκοτρώνη όπου δημιουργήθηκε η πρώτη λέσχη. Τυπικά επρόκειτο για «συγκατοίκηση» δύο συλλόγων: του Πειραϊκού Συνδέσμου και της Πειραϊκής Ένωσης . επρόκειτο για αδελφικά σωματεία, αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο. Ο Ολυμπιακός όλο και μεγάλωνε και κρίθηκε κάποια στιγμή απαραίτητος ο χωρισμός. Έτσι έγιναν ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων και ο Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων.

Μετά τσακωνόμασταν ο Ολυμπιακός με τον Εθνικό όταν παίζαμε στο Καραϊσκάκη. Αλλά δεν μπορούσε να μας κερδίσει. Ποτέ δεν μας κέρδισε.»

  

Οι πρώτες εξέδρες του γηπέδου

«Το γήπεδο Καραϊσκάκη ήτανε του Βλάγκαλη, αυτού που είχε τους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους, και το έδωσε δωρεάν στην επιτροπή ολυμπιακών αγώνων ώστε να κάνει σταθμό εκεί και να κόβει περισσότερα εισιτήρια. Η επιτροπή το νοίκιασε στον ολυμπιακό και έπαιρνε προμήθεια από τα εισιτήρια.

Ο Ολυμπιακός όμως άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Εξέδρα δεν είχε ακόμα και οι φίλαθλοι κάθονταν όρθιοι. Έφερναν μαζί τους σκαμνάκι για να κάθονται. Βρέθηκε τότε ένας πλούσιος, ο Μπαρμπαρέσος, εάν έχετε ακούσει τα ποτά, και έκανε δωρεά μία τσιμεντένια εξέδρα που χώραγε 3.500 κόσμου.»

Η «χρυσή» 5άδα και η 6άδα των Αμερικανών

«Στον Ολυμπιακό παίξαμε τα 5 αδέλφια, αν και για πολύ λίγο έπαιξε και ο έκτος ο Στέλιος. Ως ποδοσφαιρική αξία μεγάλη στην οικογένεια ξεχωρίζω τον Ντίνο. Ο καλύτερος σούτερ όλων μας ήταν. Καλός ήταν και ο Βασίλης, ενώ ο Γιώργος με το εκτόπισμά του κάλυπτε ιδανικά το πόστο του κεντρικού κυνηγού στην πεντάδα της επίθεσης. Ο Γιάννης ήταν ο δάσκαλος για όλους μας. Όταν γύρισε από την Αγγλία πιστεύαμε ότι θα μας μάθει μπάλα, και έτσι έγινε. Στην ουσία ο Γιάννης μας, ήταν ένας καταπληκτικός αθλητής με όλη τη σημασία του όρου.

Θυμάμαι, μας καλέσανε μια φορά οι Αμερικάνοι τα 6 αδέλφια για να παίξουμε με 6 αδέλφια ποδοσφαιριστές αμερικανούς. Μας είπανε να μας δώσουνε πολλά λεφτά, αλλά ο αδελφός μου ο Γιώργος τους είπε ότι εμείς δε θέλαμε λεφτά, αλλά μόνο να μας φτιάξουνε το γηροκομείο του Πειραιά. Εκείνοι δεχτήκανε και κάναμε τις ετοιμασίες για 4 ματς. 2 στην Αμερική, ένα στην Αθήνα και ένα στη Θεσσαλονίκη, όμως ο 6ος αμερικανός πέθανε σε αυτοκινητιστικό και δεν οι αγώνες τελικά δεν έγιναν ποτέ.»

Από αθλητής του Πειραϊκού, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού

«Εγώ μικρός ήμουνα αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου. Έκανα πένταθλον. Μάλιστα είχα πάει στην Κύπρο εκπροσωπώντας τον Εθνικό και είχα τρέξει στο Παγκόσμιο στα 100μ. και είχα χάσει για ένα «στήθος». Έπαιζα όμως και μπάλα, αν και δεν ταίριαζε. Ο αθλητής θέλει πόδια μαλακά ενώ ο ποδοσφαιριστής σκληρά.

Στα 15 μου χρόνια λοιπόν, με είχανε «ρεζέρβα» στον Ολυμπιακό. Σε έναν αγώνα με μία αγγλική ομάδα, τραυματίστηκε ο αριστερός εξτρέμ ο Καραντινός και έπρεπε να μπει ένας εξ αριστερά. Εγώ έπαιζα εξ αριστερά. Λίγοι είχανε τότε αριστερά πόδια. Ο προπονητής, ο Κοψίβας (μας τον είχε κάνει δώρο ο Ζαγοραίος) με γύμναζε και έλεγε στα αδέλφια μου οτι ο Λεωνίδας θα γίνει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής. Τότε λοιπόν, ζήτησε να μπω εγώ στη θέση του Καραντινού. Ο αδελφός μου ο Γιώργος δεν ήθελε να μπω γιατί ήμουνα μικρός. Εγώ όμως μπήκα, πήρα την μπάλα, τους πέρασα όλους και έβαλα αμέσως γκολ.»

Ο Παπανδρέου, η Πόλη και οι απουσίες

«17 χρονών πήγα στην Εθνική ομάδα. Είμαι 12 φορές διεθνής. Να σας πω και ένα περιστατικό. Τότε τα ταξίδια για να παίξουμε στο εξωτερικό διαρκούσανε πολλές ημέρες. Δεν είναι όπως τώρα που παίζουνε μπάλα στις 8 και στις 11 είναι σπίτι τους. Τότε κάναμε μέρες. Έτσι, λοιπόν, επειδή φεύγαμε συνέχεια στο εξωτερικό έκανα απουσίες, με αποτέλεσμα, αν και ήμουνα καλός μαθητής να έχω χάσει δύο τάξεις από τις απουσίες.

Μία φορά λοιπόν, όταν ήμουνα 16, ήταν να πάμε με την Εθνική να παίξουμε στην Πόλη. Με πήρε τηλέφωνο, λοιπόν, ο κύριος Νικολαΐδης για να μου πει να πάω στην Σταδίου, στον Αναγνωστόπουλο, να πάρω το κουστούμι μου, γιατί τότε δεν πληρωνόμασταν. Παίρναμε μόνο δώρο ένα κουστούμι, γκρι παντελόνι με μπλε σακάκι με το εθνόσημο και ένα για τις δεξιώσεις. Του απάντησα λοιπόν, πως δεν θα πάω γιατί αν κάνω και άλλες απουσίες θα μείνω και τρίτη χρονιά. Όταν το ακούει μου λέει: «Τι λες Λεωνίδα; Ο Παπανδρέου είναι φίλος μου. Αύριο θα σου στείλω ένα αυτοκίνητο να σε πάει σε εκείνον.» Και έτσι έκανε. Όταν είπα, λοιπόν, στον Παπανδρέου πως δε θα πάω στην Πόλη, γιατί αν και είμαι καλός μαθητής θα με αφήσουν και τρίτη φορά στην ίδια τάξη, μου είπε: « Δε θα πας; Εδώ είναι εθνικοί σκοποί. Θα πας στην Πόλη. Και θα πας να πεις στο σχολείο ότι το είπα εγώ. Και να σου δώσουνε τα μαθήματα να τα διαβάσεις.». Και έτσι πήγα στην Πόλη χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα.»

Το τέλος της καριέρας και η αφοσίωση στο μαγαζί

« Πρώτος σταμάτησε να παίζει μπάλα ο Γιάννης και μείναμε τέσσερις. Μετά τρεις. Τελευταίος έμεινα εγώ και αποχώρησα από την ενεργό δράση το 1934 δηλαδή σε ηλικία μόλις 23 ετών. Τότε δεν παίρναμε καθόλου χρήματα. Μία λεμονάδα στα δύο πίναμε για να καταλάβετε. Γι’αυτό και σταμάτησα και αφιερώθηκα στο μαγαζί.

Εδώ, (στο κατάστημα όπου βρισκόμασταν) ήτανε η τάξη μου, το 1ο Γυμνάσιο. Ήμασταν σε μια τάξη 100 παιδιά στην αρχή. Μετά χτίστηκε το καινούριο σχολείο και πήγα στο γυμνασιάρχη και του ζήτησα το μαγαζί. Το είχανε ζητήσει από μεγάλες εταιρείες, όμως ο διευθυντής είπε πως όσα εκατομμύρια και να μας δώσουνε το μαγαζί θα το πάρει ο Λεωνίδας. Νοίκιασα το μαγαζί το 1930. Είμαι εδώ 80 ολόκληρα χρόνια και ακόμα και σήμερα έρχομαι σχεδόν κάθε μέρα.»

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η αίθουσα στο Καραϊσκάκη

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος έχει τιμηθεί όσο λίγοι στον Ολυμπιακό. Πέρυσι τιμήθηκε με άλλους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (στη φωτογραφία μαζί τους και ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος), ενώ και στο Καραϊσκάκη μία αίθουσα ονομάζεται πλέον ΑΙΘΟΥΣΑ "ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ". Όπως μας είπε: «Με έχουν βραβεύσει και με έχουν τιμήσει αρκετοί. Υπουργοί, ο Δήμος, ενώσεις. Με τίμησε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.κ. Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος είναι εξαιρετικός άνθρωπος.»

Ο Μαρινάκης και η ομάδα σήμερα

«Βλέπω τους αγώνες του Ολυμπιακού στην τηλεόραση και όταν παίζει στο Καραϊσκάκη πηγαίνω και εκεί, όπου με υποδέχονται και με περιποιούνται πολύ! Την ομάδα φέτος δεν την βλέπω πολύ σωστά. Χάσαμε 1-0 από τον Παναθηναϊκό. Βέβαια, έχουμε έναν καλό «λεφτά». Ο πρόεδρος είναι καλός και εφοπλιστής. Με πήρε και μου ζήτησε να βρεθούμε. Καθίσαμε και μιλήσαμε. Του είπα δύο πράγματα που πρέπει να κάνει εάν θέλει να κερδίσει. Να πάρει προπονητή Ουγγαρέζο ή Ισπανό. Μου είπε ότι έχω δίκιο και πήρε Ισπανό. Γιατί αυτοί είναι σπουδαγμένοι. Έχουν πάει σε σχολές 4 χρόνια όσο το πανεπιστήμιο. Εκεί η μπάλα είναι επιστήμη.»

Ο Πειραιάς και ο Μιχαλολιάκος

« Ο Πειραιάς σήμερα είναι χάλια. Γεμάτος σκουπίδια και αμέλεια. Βάλανε το Φασούλα Δήμαρχο χωρίς να έχει ιδέα από αυτά. Όλοι οι Δήμαρχοι που περάσανε ήταν σπουδαίοι από καλές οικογένειες, ο Ντεντιδάκης, ο αδελφός μου ο Γιώργος. Ο Δήμαρχος πρέπει να είναι μορφωμένος και να ξέρει μία ξένη γλώσσα. Πρέπει να είναι «πετσωμένος». Ο νέος Δήμαρχος, ο Μιχαλολιάκος, είναι καλός, δυναμικός και πολύ δυνατός.»

Μετά από όσα έχετε ζήσει, τί θα θέλατε να δείτε ακόμα;

«Τίποτα ιδιαίτερο. Κοιτάτε, όλη η ομάδα πέθανε. Προ 6 μηνών πέθανε και ο γκολ κίπερ, ο Γραμματικόπουλος. Με αυτόν μεγάλωσα μαζί, παίζαμε μαζί. Ήταν καλό παιδί. Τώρα πια μόνο να πηγαίνω στο Καραϊσκάκη και να βλέπω τον Ολυμπιακό.»